ادامه رهنمود أئمه (علیهم السلام)  وبرخی از علماءدین در برخورد با مخالفان

ادامه...

نکته اساسی این است که مرحوم شیخ صدوق (ره) این روایت را در کتاب الإعتقادات فی دین الإمامیة آورده است.

البته این را هم توجه داشته باشید که واژه‌های سبّ و شتم و لعن با یکدیگر فرق دارند. لعن، واژه قرآنی است و حدود 38 مورد در قرآن ذکر شده است در مورد لعن شیطان، یهود، نصاری، کفار و ظالم، حتی لعن دروغ‌گو و غیره. چون لعن، طلب دعا از خداوند است که رحمتش را از کسی دور کند. در روایات داریم که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) عده‌ای را لعن کرده است. حتی در خود صحیح بخاری و صحیح مسلم است که زنان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) جلوی چشم ایشان، از این الفاظ بیان می‌کردند و خود عمر و ابوبکر و عثمان هم تعدادی از صحابه را لعن می‌کردند. واژه لعن، یک واژه قرآن و اسلامی است. ولی شتم و سبّ، فحش و ناسزا هستند که کار اوباش و اراذل است. در تمام قرآن، فقط یک آیه درباره سبّ آمده است و آن هم نهی است:

وَ لَا تَسُبُّوا الَّذِینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ

(سوره انعام/آیه108)

امیر المومنین(علیه السلام) در مورد معاویه و یارانش که در سال 8 هجرت، در فتح مکه مسلمان شدند، می‌فرماید:

فوالذی فلق الحبة و برأ النسمة! ما أسلموا و لکن استسلموا و أسروا الکفر، فلما وجدوا أعوانا علیه أظهروه.

نهج البلاغه، خطبه16

ولی وقتی می‌بیند به ایشان فحش می‌دهند، امیر المومنین(علیه السلام) می‌فرماید:

إنی أکره لکم أن تکونوا سبابین و لکنکم لو وصفتم أعمالهم و ذکرتم حالهم کان أصوب فی القول و أبلغ فی العذر و قلتم مکان سبکم إیاهم.

من دوست ندارم که حتی به معاویه، فحش و ناسزا بدهید. به جای آن، جنایات و اعمال او را برای مردم بگویید که هم گیراتر است و هم آنها نمی‌توانند شما را متهم کنند.

نهج البلاغه، خطبه206

در این زمینه، روایات متعددی داریم. راوی می‌آید خدمت امام صادق (علیه السلام) و می‌گوید:

کیف ینبغی لنا أن نصنع فیما بیننا و بین قومنا و بین خلطائنا من الناس ممن لیسوا على أمرنا؟ قال: تنظرون إلى أئمتکم الذین تقتدون بهم، فتصنعون ما یصنعون، فوالله إنهم لیعودون مرضاهم و یشهدون جنائزهم و یقیمون الشهادة لهم و علیهم و یؤدون الأمانة إلیهم.

برخورد ما با اهل‌سنت چگونه باشد؟ حضرت فرمود: به ائمه‌تان نگاه کنید که چه رفتاری انجام می‌دهند، شما هم همان را انجام بدهید. به خدا قسم! از مریضان آنها عیادت می‌کنند و به تشییع جنازه آنها می‌روند و اگر لازم داشته باشند، در دادگاه، له یا علیه آنها شهادت می‌دهند و امانت آنها را به خودشان برمی‌گردانند.

الکافی للشیخ الکلینی، ج2، ص636

این مطلب ادامه دارد....